---

Nieraz już przebyłam drogę
od grudnia do stycznia,
a nadziwić się nie mogę,
jaka moja mowa śliczna.

Czasem uczą się polskiego
Anglicy i Szwedzi,
ale nic nie pojmą z tego,
co w tej mowie siedzi.

Ucz, ucz, ucz, ucz się polskiego
na łatwe i na trudne dni!
Cóż, cóż, cóż, cóż w tym jest złego?
Co złego, to nie my; co złego, to nie my!

Zanim obywatel Chopin
zasiadł do pianina,
to mu piękniej niż w Europie
polskie chrząszcze brzmiały w trzcinach.

Chociaż tańczy modne tańce
nasza młodzież cała,
w średniorolnym gospodarstwie
dzięcielina pała.

Ucz, ucz, ucz, ucz się polskiego
na łatwe i na trudne dni!
Cóż, cóż, cóż, cóż w tym jest złego?
Co złego, to nie my; co złego, to nie my!

Skocznie śpiewam czy też smutnie,
zawsze dla jednego:
on nastroił moją lutnię,
nie wiem, po co i dlaczego.

Porzucił mnie w rozmarynie,
bo byłam nie taka,
ale zawsze jest on przy mnie,
bo wziął serce do plecaka.

Ucz, ucz, ucz, ucz się polskiego,
na łatwe i na trudne dni!
Cóż, cóż, cóż, cóż w tym jest złego?
Co złego, to nie my; co złego, to nie my!

Dziwią się zamorskie ludy,
czemuż to, panowie,
wielki Polak nie przez Polskę,
a przez Litwę tracił zdrowie.

A ja trzymam wróbla w garści,
na dwóch stołkach siedzę,
kto mi mowę tę zachwaści,
przyjaciela pozna w biedzie.

Ucz, ucz, ucz, ucz się polskiego,
na łatwe i na trudne dni!
Cóż, cóż, cóż, cóż w tym jest złego?
Co złego, to nie my; co złego, to nie my!

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.