---

Niszczyć by tworzyć,
Tworzyć by niszczyć,
Z marazmu zdarzeń wyłuskać natchnienie,
Zdławiony impuls kreacji,
Niedościgniony i obłąkany,
W niemocy swojej bliski boskiemu,
Wszak może ułomność moja,
boskie ma znamię,
i pokręconym kształtom,
swój obraz nadaje,
jak Fidiasz w Atenach,
kamienie ożywiał,
takoż i Ja tym zgłoskom,
znaczenie nadałem,
I abym zawsze swych dzieci,
wartość pamiętał.

Sen kiedyś miałem wisiałem na drzewcu,
zło uczyniłem,
nie godny ojcostwa,
jak nędzny Judasz za garść srebrników
sprzedałem swe dzieło.
Nie!
Biada mi!
Nie warte to złota,
ni pereł spleśniałych,
ni władzy i zdrowia.
Spokój na duchu mą będzie zapłatą,
i bukłak gorzałki do snu mnie utuli.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.