Z dostojnym trzepotem skrzydeł
wzbił się ponad ziemię stary kruk
W pozornej ciszy
Pokłoniły mu się prastare drzewa
Wyrosłe ze Starszej Krwi
Kruk wzniósł się wyżej i po raz ostatni
Omiótł hebanowym okiem brokiloński las
Chcąc zachować jego wspomnienie
Na dnie zmęczonego serca
W duszy przepasanej szarościami świata
Pomknął na Północ
W swą ostatnią podróż
Towarzyszył mu tylko szary wicher
Od zawsze dający oparcie jego skrzydłom
Mleczne, ostre szczyty muskał piórami
Płynąc na falach wiatru spoglądał w doliny
W dziób chwytał poszepty płynących strumieni
I nieskalane jak śnieg ostępy uśpionych lasów
Wierzchołki drzew spogladały wciąż za nim
Poznając mądrości wieków
Dosięgnąć go chciały zbielałe burzany
Omgliły go tylko pianą
Gdy śniegi stopniały na skrzydłach smolistych
Wyruszył w swą drogę daleką
Przy blasku księżyca, wśród mroźnych powiewów,
Szybował nad zmarznięta rzeką
Czarnymi oczami spoglądał na ziemię,
Na lasy w słońcu skąpane
Ochrypłą swą pieśnią zwiastował nadzieję,
Zwiastował wielką zmianę
Płonie zmrok
Płonie noc
Znów bitwy nadszedł czas
Bólu krzyk
Gniewu wrzask
Wrogowie są wśród nas
Płonie zmrok
Płonie noc
Jęk z płuc wyrywa się
Wroga szpon
Krwawy cios
Upada ranny kruk
Strącony z niebiosów w otchłanie ciemności bez szans
Skazany na wieczną tułaczkę w pałacu bez sal
Ostatnia podróż wśród lasów przerwana przez los
Wstęga isnienia przerwana przez zdradziecki cios
Iskra życia wciąż goreje
Ciałem wstrząsnął cichy dreszcz
Dziób rozwarty w niemym krzyku,
Czarne pióra moczy deszcz
Wzbił się w niebo ponad chmury
Chwaląc srebrny strumień gwiazd
Czarnym okiem patrzył z góry,
W strugach światła mierzył czas
Już kolejne wzgórze w dole,
W blasku słońca mieni się
Lecz śmiertelny wróg znów goni
I rozszarpać kruka chce
Trwa morderczy wyścig z czasem,
Ledwo starcza tchu
Nieunikniona jest walka,
Kto ją wygra znów
Płonie zmrok
Płonie noc
Znów bitwy nadszedł czas
Bólu krzyk
Gniewu wrzask
Wrogowie są wśród nas
Płonie zmrok
Płonie noc
Jęk z płuc wyrywa się
Kruka szpon
Kruka dziób
Skrwawiony pada łup
Znów wzbija się w niebo, szybuje wśród mgieł
Mija strumienie, wzgórza przykryte lasami
Na wichrach skrzydlatych
wiejących z północy znów gna
By zakończyć swój żywot w spokoju
wśród lodu, wśród skał
Już ostatnie wzgórze w dole skąpane wśród mgieł
Ostatniej podróży kruka wreszcie widać cel
Strudzony spoczął w koronie dębu
Na jednym z potężnych ramion Beobherisa
By powspominać przez chwilę świat
Przed nadejściem wieku miecza i topora
Wieku wilczej zamieci
Czasu Białego Zimna
I Białego Światła
Czasu Szaleństwa
Czasu Pogardy
Czasu Końca
I dziecka Starszej
Krwi które na zawsze zmieniło wszystko
Stary kruk pożegnał się
I powlókł swe czarne pióra
Tam gdzie się narodził
By dokonać żywota
Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa. |
|
