Rok dwanaście ma miesięcy,
Całe szczęście że nie więcej.
Gdyby ich trzynaście było,
To by roku nie starczyło.

Kiedy zima śniegiem prószy,
To miesiącom marzną uszy.
Ciepły szalik, futro, buty,
Nosi styczeń oraz luty.

Marzec śniegi w górach topi,
Huczą rzeki i potoki.
Plucha, błoto i powodzie,
Nie ma śladu już po lodzie.

Kwiecień ciemne chmury niesie,
Zimno, chłodno, szaro w lesie.
Jakiś smutek świat przenika,
Jakaś mroczna w nim muzyka.

Późna wiosna w słońcu tonie,
I choć tonie nie utonie.
Kwiaty w polu maj rozsiewa,
Pachną łąki, kwitną drzewa.

Czerwiec z lipcem śpią na trawce,
Sierpień grzeje się na ławce.
Życie tętni i rozkwita,
Złote w słońcu stoją żyta.

Już październik przyszedł w szronach,
Jesień stąpa po zagonach.
Rude liście, mokną drzewa
Babie lato wiatr rozwiewa.

A listopad z szarugami
W błocie tupie buciorami.
Śnieg już sypie i kołuje,
Sannę grudzień obiecuje.

Grudzień mroźny, w śniegu cały,
Kożuch nosi wypłowiały.
Zdrowe Święta nam szykuje,
I prezenty obiecuje.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.