Deep: Ta niepełnosprawna samokontrola przypomina znaczenie słów "stay focus" Kiedy serotonina efektem domina niespodziewanie pcha w świat pokus Poniewiera Twój spokój, na pamięć już dukasz wykuty na blachę dekalog Połamane tablice, na nich hieroglify, pogwałconych liter katalog A decyzje to puch, zlepek czynów i rzuconych słów Gdy odwaga spycha Cię z dróg obranych świadomie, wywraca na bruk Jak to może się wszystko poplątać, zrywa się łączność, tracimy kontakt Pękają zęby połatane w plombach, kiedy emocje rozstawiają po kątach Szczerbate serca śmiesznie seplenią nieprawdę i kumoterstwa Czuć pogubienie w zagranych gestach, odpowiedzialność zlaną w pampersach Bladzi jak płótno, nie zmieni nic tutaj jutro, świt budzi prawdą okrutną Nie ma co wylewać łez, weź, zazwyczaj jest już za późno A co gdyby nakryć się miękką poduszką, jak dziecko, czy cierpienie zniknie? Schować się namolnym lękom pod łóżko i czekać co z tego wyniknie Powierzyć swe połamane życie dawno niebytującej tutaj wróżce A kłamstwa i winy dopchnąć nogą na siłę w pandory puszce Gdyby zobaczyć ten świat, raz jeden, z innego miejsca W jednej chwili bez wątpienia pękłyby nam na połowę serca Smutno jest słuchać, jak dzisiaj wynosi się hedonizm na piedestał Te stopnie cech, na których ze wstydu gdybym potrafił, to bym nie stał
Skor: Od zawsze czułeś, że czujesz inaczej, od zawsze Ty byłeś tym innym Pewnie już dawno wybrali Ci pracę, o pasji mówili "weź nie bądź naiwny" A Ty inaczej kumałeś te krzywdy, czułeś je bardziej niż reszta Pewnie kojarzysz mrowienie na rękach, na klatce piersiowej ten dziwny ciężar I rzeczywistość, co w pętlach cyklicznie od lat przynosiła ból Tak łatwo to było przestać czuć, z młodości swej nie wyszedłeś bez szkód Wiele zagrałeś niechcianych ról, wielu zraniłeś i wielu Cię zrani Poznałeś ciszę na końcu dróg, gdy położyłeś te kwiaty na granit Potem poczułeś - jacy są mali, gdy zamiast nadziei wybrali powłoki Ludzie co wierzą już tylko ubraniom, znani eksperci mówienia o kimś A Ciebie cisną te powidoki, bieg za pozycją i świecidełkami W tym świecie łatwo być ekspozycją, gdy sny stają się manekinami Ten teatr ciągle Cię mami, dusi co miałeś w swych planach A ludzie to nie chcą Twej sztuki, bo karmi ich chujnia i banał Struktura nałogu ta sama, kieliszki z żalem znów każą pić Za każdą ciszę, za każdy dramat, aż w końcu przestaną pićTeksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.
