---

Dziewczynka, którą kiedyś byłam,
Odwiedza mnie czasami w snach,
Częstuje dropsem lub agrestem
I patrzy na mnie jakoś tak...
Z niedowierzaniem w piwnych oczach
W zdumieniu tak dziecinnym trwa,
Jakby nie mogła w to uwierzyć,
Że ja to ja, że ja to ja.

To czas, kochanie, zrobił swoje,
Dokładnie i solidnie.
Każda dziewczynka to przechodzi,
A potem trochę brzydnie.
To czas, kochanie, zrobił swoje
I cofnąć go nie można.
Pamiętaj o tym, wróć do mamy,
Na przyszłość bądź ostrożna.

Z pożółkłej starej fotografii
Uśmiecha się znajoma twarz -
Zabawne jasne warkoczyki,
A w oczach ten bezczelny blask.
Pamiętasz? - pyta - tamte wiosny,
Wagary, flirty, pierwsze bzy
I tego, który kochać nie chciał,
Więc dotąd się za karę śni.

To czas, kochanie, zrobił swoje
I depcze nam po piętach.
On jakoś nie zna się na żartach,
Na żadnych sentymentach.
To czas, kochanie, zrobił swoje,
Najlepiej jak potrafił.
A ty - ty wiecznie uśmiechnięta
Na starej fotografii.

W codziennym życia kołowrotku
Wciąż zrywa mi się jakaś nić,
Więc trzeba wiązać koniec z końcem
I mimo wszystko jakoś żyć.
W pośpiechu, podle, bez nadziei
Z dnia na dzień przeżyć byle jak,
A nocą pytać aż do świtu:
I po co tak? I na co tak?

To czas, kochanie, robi swoje,
Traktuje nas jak gości,
On nie ma złudzeń ani marzeń
I żadnych wątpliwości.
A czas nie pyta, tylko płynie
I twarze wokół zmienia,
Aż nagle widzisz, jak go mało
Zostało do stracenia.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.