---

Aj, bolało serce Don Kichota
Gdyby wyśmiewała go hołota
I nie szczędziła mu kpin
Don Pedro i don Diego
Nazywali go lebiegą

Aj, odważnym przecież był junakiem
Pojedynkował się z wiatrakiem
To nie był wiatrak, to młyn
Nieprawda, nieprawda
A może winiarnia

Szukał najprościej
Prawdziwej miłości
A w zamian spotykał go pech
Każda wybrana
Gdy zginał kolana
Spojrzała, słuchała i w śmiech

W Barcelonie
Przysięgał jednej na balkonie
A w Madrycie
Anicie dawał życie swe

W Salamance
Znów innej zwierzał się bogdance
A w Kastylii
Od razu kochał na śmierć

Nie szczędził czułych słów
Nad brzegami Ebry
Miłosnej dostał febry
I wykpiony był znów

I w Bilbao
Piętnaście dziewcząt go wyśmiało
A w Tobozie
Pokochał jedną na fest

Aj, ostatnia była to nadzieja
Z Tobozy piękna Dulcynea
I wreszcie zdobył, co chciał
Bo w gruncie rzeczy wydra
W lewym oku miała świdra

Aj, choć widział w niej najelegantszą
A jego giermek Sancho Panso
Za najpiękniejszą ją miał
... (?)
... (?) ją chował

A Don Kichota
Porwała ochota
By wszystkim pokazać, co ma
Zjeździł kraj cały
I pannom zuchwałym
Pokazał, że radę im da

W Barcelonie
Obrugał jedną na balkonie
A w Madrycie
Anicie cofnął słowo swe

W Salamance
Pokazał figę swej bogdance
A w Kastylii
Unieszczęśliwił aż dwie

Lecz gdy znajdował się
Nad brzegami Ebry
Znów chłopak dostał febry
Bo dowiedział się, że

Dulcynea
Ta jego chluba i nadzieja
Z jego giermkiem
Uciekła licho wie gdzie
I tak historia kończy się

Olé!

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.