Pośród ludzkich spojrzeń dociekliwych,
Ocen, które kłamstwem są,
Pośród trendów martwych i wciąż żywych,
Co nacjami rządzić chcą,

Jak wyjątek, co regułę stwierdza,
Gdyż takowy zawsze jest,
Na wpół skryci z deszczem w sercach
Rozważają zjawisk sens.

Choć w strumieniu głównym przebywają,
Toć doń ciężko przyznać się.
Mimo że w logice wygrywają,
Już w praktyce... cóż, kto wie?

Ciężko zdzierżyć prawdę - rzeczywistość.
Wzrok ucieka, na wprost gna.
Trudno stłamsić żal, a to nie wszystko.
Życie rwie, lecz trzeba trwać.

Bo dwóch ich jest i tylko dwóch -
Obserwatorów życia.
W dwóch ciałach mieszka ten sam duch,
Co działa, mimo skrycia!

Bo dwóch ich jest i tylko dwóch,
Co głowy zaprzątają.
Nie każdy może to ich druh.
Lecz swe wartości znają.

Bo dwóch ich jest i tylko dwóch.
Słowa niewymagane.
Wystarczy wzrok, ich gest, ich ruch.
Już wszystko zrozumiane.

Mglistą i niejasną treść Bóg zsyła,
By z kart życia czytać ją.
Tytaniczny dziw ich bierze nieraz.
Ludzie treść poprawiają.

Obca twarz niekiedy krzywo patrzy.
Jedna brew unosi się.
Kiedy verbum z ust tej dwójki zadrży,
Blednie twarz, rozmowy kres.






Smutnym można nazwać rzeczy stan ów.
Orzec przykrym, szarym, złym.
Bez przystanków, wciąż niosą skarb ich głów.
Pisząc pieśń, raz wiersz – ten rym.

Szczypta cierpień cierpkich – koszt niewielki.
By ze sobą w zgodzie żyć.
W głowię nieraz mętlik, ale po co mędzić?
Ostateczny zatem krzyk!

Bo dwóch ich jest i tylko dwóch -
Obserwatorów życia.
W dwóch ciałach mieszka ten sam duch,
Co działa, mimo skrycia!

Bo dwóch ich jest i tylko dwóch,
Co głowy zaprzątają.
Nie każdy może to ich druh.
Lecz swe wartości znają.

Bo dwóch ich jest i tylko dwóch.
Słowa niewymagane.
Wystarczy wzrok, ich gest, ich ruch.
Już wszystko zrozumiane.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.