Był rok tysiąc siedemsetny, miałem dziesięć lat,
Gdy wziął mnie w ten szalony rejs kapitan John MacLeod.
Lecz gdy spytałem o nasz cel, on spojrzał spode łba.
- Płyniemy burknął synu tam, gdzie kończy się ten świat.

Nie było nigdy statku tak pięknego jak "Elaine"
Gdy z portu Plymouth ruszaliśmy w ciepły, letni dzień.
Gdy pruł przez korowody fal, spowity w żagli biel,
To daję słowo, nawet wiatr powtarzał imię twe:
ELAINE !

Przekroczyliśmy równik, opłynęliśmy Cape Horn,
Mijały nas potwory morskie większe niż mój dom.
Przy burcie ryb ławice a nad głową stada mew
I kiedy spojrzę w niebo, słyszę w górze żagli śpiew
ELAINE !

Mijały dni i lata, niósł nas południowy prąd,
Mijały burze, sztormy. Dawno znikł nam z oczu ląd.
Nikt nie spał już i nie jadł i żyliśmy nie wiem jak.
Na mostku stał wpatrzony w dal kapitan John MacLeod.
ELAINE !

Aż nagle biały całun chwycił w kleszcze cały świat
I przeogromny lodu płaszcz otoczył statek nasz
I zgniótł jak pestkę, wciągnął tam, gdzie kończy się ten świat :
Na morza dno, gdzie zawiódł go szalony John MacLeod.
ELAINE !

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.