"Coraz więcej widm płynie w powietrze
Lica umarłych stają się wciąż bledsze
…
W ich święto, w jęki niepowrotne,
Serce się moje nie czuje samotne."
T. Miciński

Katakumba wykuta w granicie
W niej sarkofag dwukomorowy
Pieczara z żelazną kratą okala
Wyciosany grobowiec żałoby

Wśród prawiecznych posągów
Wskrzeszony dla przeszłości
Od zapachu korzeni drgając
W podwojach zamierzchłości

Przywołany przez cienie
W głębiny ducha podziemi
Tam gdzie nikt nie dotarł
Wznoszę swój cenotaf…

Myśl swą pokładam w niebycie
Z dala od małości żyjąc skrycie
Znajdując sens pod nocy osłoną
Sycąc się jej energią wyzwoloną

Niestrudzona w swej istocie
Boska cząstka porzuca ciało
Dusza w czasie zagubiona
Czeka pod warstwą omszałą

Samotnie śmierci się opierająca
W wiecznym wirze mar trwająca

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.