---

Ona już daleka jak zimne słońce,
Które widzisz we mgle.
Nie usłyszy więcej nikt tej melodii,
Którą oddałeś Jej.

Rozstrojonej struny dźwięk,
W samotności cichy płacz.
Coraz głośniej jednak gra,
Niepokorna, wiecznie głodna dusza Twa.

I do biegu zrywasz się,
Choć z ran jeszcze płynie gorąca krew.
Gdy z gitary ścierasz kurz,
Pierwszy uśmiech wolno rodzi się.

Nie ma jej, nie wróci tu,
Nowy głód do przodu pcha.
Dzień, jak świeca topi się,
Krzyczy zmarnowany czas!

Nie pytaj mnie co robić,
Biegnij, ratuj siebie!
Nie pytaj mnie, gdzie sens,
Bo ja patrzę, tego nie wiem.
Nie pytaj, biegnij szybciej,
By serce Twe nie spało, nie.
Już coraz więcej wiesz,
Lecz ciągle czegoś mało jest!

Jak pijany chodzisz tym,
Co podaje każdy nowy dzień.
Tyle smaków, tyle barw,
Pośród nich jej obraz blednie jak sen.

Choć to niebezpieczne jest,
Idziesz coraz głębiej w las.
Coraz szybciej kręci się,
Szpula z filmem, w którym grasz.

Nie pytaj mnie co robić,
Biegnij, ratuj siebie!
Nie pytaj mnie, gdzie sens,
Bo ja patrzę, tego nie wiem.
Nie pytaj, biegnij szybciej,
By serce Twe nie spało, nie.
Już coraz więcej wiesz,
Lecz ciągle czegoś mało jest! (x3)

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.