Wykołysałaś, dobra mateńko,
w swoim łonie tkaczkę maleńką,
wykołysałaś czule, miłośnie,
pod rytm czółenka, przy tkackim krośnie.

Zaczęłaś gasnąć rok za rokiem
W pożółkłym świetle fabrycznych okien,
ale wciąż stałaś przy tkackiem krośnie,
czekając, aż ci mała wyrośnie.

Wykołysałaś, dobra mateńko,
w swoim łonie tkaczkę maleńką,
wykołysałaś czule, miłośnie,
pod rytm czółenka, przy tkackim krośnie.

Kiedyś czterdzieści lat ukończyła,
zabrała ciebie wczesna mogiła,
a miejsce twoje przy tkackiem krośnie
zajęła córka w dwudziestej wiośnie.

Jest, jak ty byłaś, dobrą mateńką:
w łonie kołysze tkaczkę maleńką,
kołysze czulej jeszcze, miłośniej,
pod rytm czółenka, przy tkackim krośnie.

Bo z niej co roku uchodzi siła,
Bo ją wcześniejsza wessie mogiła,
Bo życie wzór swój tkając na krośnie,
Umiera znacznie prędzej, niż rośnie.

Bo z niej co roku uchodzi siła,
Bo ją wcześniejsza wessie mogiła,
Bo życie wzór swój tkając na krośnie,
Umiera znacznie prędzej…

Wykołysałaś, dobra mateńko,
w swoim łonie tkaczkę maleńką,
wykołysałaś czule, miłośnie,
pod rytm czółenka, przy tkackim krośnie.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.