Przy gościńcu, wśród dąbrowy,
tam gdzie jar jarzębinowy,
stała pobielana chata
w siwej mgle babiego lata,
w siwej, rannej mgle,
w siwej, rannej mgle.

Koralami jarzębiny
wiatr jesienny, ostry, zimny
pukał w okno: "Dziewczę złote,
otwórz, otwórz, niech zaplotę
w warkocz jasne włosy twe,
niech zaplotę włosy twe".

Otworzyła drzwi dziewczyna,
zaszumiała jarzębina,
wicher-psotnik w pole czmycha,
ktoś korale lśniące zrywa,
czyjaś mocna dłoń,
czyjaś mocna dłoń.

Zamiast wichru chłopcy przyszli,
dwaj żołnierze, dwaj czołgiści,
zawołali, zaśpiewali:
"Daj nam, dziewczę, garść korali,
ustroimy naszą broń,
w kraśne perły naszą broń".

Jeden się uśmiechnął do niej,
drugi pięknie się pokłonił,
obaj szli znad siwej Oki,
przemierzyli świat szeroki,
w ogniu frontów szli,
w ogniu frontów szli.

Lśniące perły jarzębiny
wzięli chłopcy od dziewczyny,
z jarzębiną serce wzięli,
odjechali, zapomnieli,
czołgi okrył szary pył,
dróg frontowych szary pył.

I leciały stadem ptaków
groźne dni wojennych szlaków,
nieraz chłopców ogień prażył,
nieraz śmierć patrzyła w twarze,
zwyciężyli śmierć,
zwyciężyli śmierć.

Ale w ogniu pod Berlinem
wspominali jarzębinę
i dymiącą pędząc szosą,
przesyłali jasnowłosej
najpiękniejszy uśmiech serc,
najpiękniejszy uśmiech serc.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.