Spotkałem ją tak, nie od razu:
przeszedłem bokiem
żołnierskim krokiem —
w źrenicach jej zaświecił lazur,
i odtąd jest pod mym urokiem…

Weronika, Weronika
spotkań ze mną nie unika.
Więc ja z nikim, więc ja z nikim,
oprócz jednej — Weroniki.

Choćby dziewcząt tysiąc sto
na zabawę z nami szło,
ja tam żadnej nie zaszczycę,
podam ramię Weronice.

Weronika, Weronika,
spotkań ze mną nie unika.
Więc ja z nikim, więc ja z nikim,
oprócz jednej — Weroniki.

Choć inni też tak mówią do niej:
„Moja Weronko,
moje ty słonko” —
gdy zjawię się, z wszystkimi koniec,
wyrywa z serca ich jak kąkol.

Weronika, Weronika,
takich dziewcząt nie spotykasz!
Ni słowiki, ni kolczyki,
nic nie skusi Weroniki…

Choćby chłopców tysiąc sto
w dwuszeregu do niej szło,
a na przedzie szedł oficer,
nic nie szkodzi Weronice.

Weronika, Weronika,
takich dziewcząt nie spotykasz!
Ni słowiki, ni kolczyki,
nic nie skusi Weroniki…

Poznałem ją tak, nie od razu,
lecz po miesiącu —
to wiem już w końcu,
że gdy nie ma się serca z głazu,
to ma niejedno na swym koncie…

Weronika, Weronika
spotkań ze mną nie unika.
Więc ja z nikim, więc ja z nikim,
oprócz jednej — Weroniki.

Choćby razy tysiąc sto
powtarzano to i sio,
jeszcze prawie dwa miesiące
będę wierny mej Weronce!

Weronika, Weronika,
spotkań ze mną nie unika.
Jeszcze prawie dwa miesiące
będę wierny mej Weronce!

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.