---

Opowieść o słowie, gdzie ludzie są w zmowie,
nie każdy opowie, że w sercu ma fobie.
Myśli o sobie, a otoczenie szare,
odbywa karę za złe traktowanie.
Nikt nie zaprzeczy, można się skaleczyć
– trzeba się leczyć, aby nie zostały blizny
na ciałach bliskich nabranych przez łatwizny
– niczym w czasie schizmy – wszyscy podzieleni,
bo chcieli fałszem przeżyć wszystkich.
Nie jedzą z miski, tylko z podłogi
jak drób hodowlany – w żołądku odchody,
a chcieli swobody, lecz zostali przechytrzeni.
Nic ich nie zmieni, lecz są sami sobie winni,
powinni rozumieć, że są jak indyk
z przysłowia… i nie myślą o całości
– nie czas na miłości, żadna się nie ziści!
Wokół serca nienawiści, a ludzie niemoralni
– witamy w armii, gdzie zabójstwo karmi,
a cywil to karmnik jak kawał słoniny!
Rozlane szczyny na słownik etyki…
Zabrać furię z polityki jak antybiotyki,
aby wyrosły wyniki sprzedaży złych marzeń.
Dożylnie ściek skażeń, podany na przystawkę,
podnieśli stawkę i gotują danie główne.
Zbawienie trudne w egoistycznej klatce
– klapki na oczach, ramiona w siatce.
Poskarż się matce, niczego nie zyskasz
– i tak się przyznasz, że się zaraziłeś…
Teraz toczy Cię zgnilizna – przeciw prawu,
na walizkach podróżujesz, chciałbyś uciec,
a na drodze szczęścia – rzeka!
Przy łódce Charon czeka, na brzegu marmur biały
patrzy na kamieniarza, który kreśli inicjały…

Wtedy słowo przetrwało, zaszczepione w owocach
– to broń jak proca, lecz potrafi kąsać,
Nie trzeba się dąsać, aby spory rozwiązać,
by wyszło na moje nie-w-pierwszej osobie!

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.