Wyglądam przez okno i widzę z betonu
mury nowych osiedli, zbudowanych komuś.
Nie rozumiem celu niewidzialnej izolacji
– może chroni ona głowy pozbawione autokracji.
Z frustracji człowieka wynikają te obrazy
– czasy homogenizacji czasem nowej zarazy?
Może to dobrze, że wszyscy tacy sami
– przez pięćdziesiąt lat taką prawdę tu wpajali.
Wyprodukujmy domy, meble, a potem ludzi
– mój zapał studzi? Już pora się obudzić!
Podzielić puzzle, układać tylko kompletne,
a te niepasujące schować – będą potrzebne.
Znowu piątek, ludzie bardziej uśmiechnięci,
lecz widzę, że tydzień pracy noszą w pamięci.
Prowadzą z niego wykład przy rodzinnym stole
– nie chcę takiego życia – zawsze tego się boję.

Wiara w lepsze życie to nasz jedyny kierunek!
Poczucie wyższości to nasz jedyny ratunek!
Cena jest wysoka za przegranie takiej walki!
Nie naprawimy świata, bo nie mamy takiej kalki!

Za ogrodzeniem domów, jeszcze obraz nieodkryty
– czuję zapach kwiatów, przy płocie stoją kredyty.
Trzydzieści lata? Mało! Kto by się przejmował?
Ważne, że na „moje” ćwierć wieku będę pracował.
Starczy patrzenia, zazdrość kłuje moje serce
– nie chcę mówić więcej, bo spojrzałem na ręce.
Odciski na palcach i skóra popękana,
więc godzinę z rana spędzę z kosmetykami.
Produkty z górnej półki, bardzo dużo kosztowały,
chociaż te najtańsze, też podobny skład miały.
Kto na to patrzy? Ważna marka, nie ceny!
Pamiętasz tego w golfie jak przemawiał ze sceny?
Dosyć liczenia! Ludzie nie kalkulatory!
Dlatego od pobudki mają w ręku smartfony.
Człowiek chory bez tego, szwankuje jego ego
– nie wyglądam jak ja, bo to cień kogoś innego…

Wiara w lepsze życie to nasz jedyny kierunek!
Poczucie wyższości to nasz jedyny ratunek!
Cena jest wysoka za przegranie takiej walki!
Nie naprawimy świata, bo nie mamy takiej kalki!

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.