---

Świat przedstawiony to azyl dla idioty
– wokół mnie kłopoty zjadają sny jak prochy.
Nie podnoszę głowy, bo strach w sercu rośnie
– po następnej wiośnie nic nie będzie proste.
Nie wyrosnę, przygnieciony głazem z marzeń
– seria niefortunnych zdarzeń dostarcza wrażeń.
Nam, szarakom, trudno trafić do koryta
i wyjeść resztki, które zostawia elita,
lecz ambrozja i nektar za szybko znika,
byś czuł się jak pan rządzący swoim losem.
Pieniądz zniknął tuż przed twoim nosem,
wołasz: „Proszę, wrzuć do miski jakieś grosze!”
Patrząc na to, chcę znowu być dzieckiem,
kiedy mojej przyszłości nie wypełniał bezsens.
Już wiem, co nawaliło w moim planie!
Urodziłem się człowiekiem, a mam miejsce przypisane…
Na stałe pozostanę na dnie piramidy
– pragnę uderzyć wyżej, lecz to walka na niby.
Każdy chce być chciwi, tylko nieliczni są tacy,
że podzielą się z Tobą, jeśli im zapłacisz.
Najwięcej nerwów stracisz na walkę z systemem
– walcz dalej, a gdy skończysz będziesz zerem.
Nie jestem pozerem – obmyślam plan skuteczny,
aby każdy szarak był w końcu bezpieczny.
Szukam sojuszników, którzy poprą moje słowa
– czas zmienić azyl, zbudować go od nowa.
Odpędzić zło, które chce nas podzielić
i udowodnić sobie, że można los zmienić.
Otoczą nas tacy, którym nie wszystko jedno
– ludzie z górnej warstwy – karmiciele brednią.
Gdy trafimy w sedno, otrzymamy garść leków
i poddamy się, bo przegrywamy od wieków!
w tej grze socjalnej przegrywamy od wieków…

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.