---

Szybko i szybciej – przez moją głowę
– kolejny wieczór, gdy zmieniam się w sowę.
Latam nocą, bo zaciemniam osąd,
nie daję pokłóć się osom…
Niezniszczalny jak posąg Horacego
– narcystyczny – większy niż własne ego
Czy w lewo, czy w prawo – stoję na środku
– paradoksalny jak kosmici w latającym spodku.
Może mnie znasz, chociaż ja nie pamiętam,
kiedy widziałem Cię – wypadałem na zakrętach.
Obrót na piętach – uciekam, wyrzucam skręta
– nie chcę tego, może się opamiętam.
To nie jest proste, oślepiony jak pieniądzem
– odrzucam postęp i zbaczam na manowce.
Nie jestem osłem, bo jest konsekwentny,
a ja na oślep, powtarzam swoje błędy.

Tak bardzo chcę powiedzieć: „dość”, i skończyć z tym
– zapomnieć o przyjaźniach, które łączy mit.
Mój basen wyobraźni, chcę pozostać w nim,
tak zwyczajnie jak Ty…

Szybko, szybciej, najszybciej – już dosyć!
Rozglądam się, chcę wołać „pomocy!”
Nikt nie patrzy, „pożar” lepiej krzyczeć
– nie chcę znów iść na ulicę…
Znów szukać jak trup, myśleć o jednym
– teraz silny jak tur, bo chcę być lepszym,
I twardy jak mur – nie dam się przebić,
ani spalić, ani przejeść, ani przepić…
Nie walczę ze sobą, tylko o siebie,
aby każdy poranek był siódmy niebem.
Daję słowo – jak przystało na rycerza,
bo niesie mnie teza, po którą zmierzam.
Nastał ranek, a sen się skończył
– uwięziony jak w sieci dzikich pnączy
– nie mogę wstać, bo odwaga gdzieś prysła
– dla przegranych pozostaje tylko „czysta”…

Tak bardzo chcę powiedzieć „dość” i skończyć z tym
– zapomnieć o przyjaźniach, które łączy mit.
Mój basen wyobraźni, chcę zostać w nim,
tak zwyczajnie jak Ty…

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.