Jer kad ostariš, niko ne kuca na tvoja vrata. Ni potok s' ribama od srebra, ni mlado ždrijebe, vlažna oka, ni jabuka u cvatu, niko. Samo ja.
Kad ostariš, kao oblak u tvojoj kafi, doći ću u krombi kaputu, i čut ću kad ti se moje ime omakne, i krene, polako, sama od sebe, posljednja suza za mene.
Jedan za drugim, vozovi polako prolaze. Kao i obično stavićeš kačune u prozore. Čini mi se, da mjesec ramazana počinje, pomalo je tužno, kada ostariš.Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.