Kreślę na piasku, co mi dzień przyniesie Choć kamień skruszyłem, tylko smołę przyjął Włócznią powalony leży pod murem Za mną wciąż plują, choć to on jest królem
Zrezygnuj z dworu Władco fertelu Nie z tego świata Ojcze penerów
Krwią go obleję, serce czerń tłoczy Niechaj śni w bieli, zanim kurhan wzniesie Znów nadcięte dłonie, marazm proroczy Matka się śmieje a Chochoł ku nam kroczy
Gnij wśród kamieni, o których nie zapomniałeś, a pozbawiłeś miłości Spomiędzy nich szczury… przychodzą jak rój, jak zaraza Śmiertelnie ukąszony Przez zęby niezliczone Nie zrzekłeś się Nie straciłeś korony
Zrezygnuj z dworu Władco fertelu Nie z tego świata Ojcze penerów
Sprawdza na skórze, co mu dni przyniosły Drogowskazy na rękach kierują tam Gdzie przegrany naród się jednoczy Tam, gdzie kurwy zasłaniają twarz
Zataczaj się w schody, opuść te baszty Straż zakończona, słońca już zgasły Schodź tam – pod ziemię, skąd szczury i biesy Rozumu kresy
Znów pusty i ślepy A miał być ten złoty!Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.
