Blask słoneczny już całuje ziemie
ty zaś idziesz prosto w jego ślad
Gry odwracasz głowę aby spojrzeć
nagle promień przerywa zbłąkany ptak

Spokój ulic nam wiatr zabiera
i sukienkę rwie
Szklisty materiał łopocze...

Gdy rozpadasz się na tysiąc czarnych piór
twój cień przemawia jezykiem snów
Oczy twoje barwy złotej rtęci
przysłaniają wschodzący księżyca nów

Łabędzi śpiew
Czy może kruczy sen
Nas w niebyt gna?

Tylko sukienki srebrnej skrawek pozostanie
przezroczysty jak szkło
Och, pusta ulica, blask księżyca
szepty
świetliste tło
i pierzasty pył

Och, już się nie odwrócisz, łopocze sukni cień
I pierzasty pył.

Słońce oddało swój rząd
A wraz z nim ty odeszłaś
To jedyne co pozostało
Sukienki srebrnej skrawek szklisty
I pióra cień

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.