Uśmiecham się na myśl, że czas przelewa mi się między palcami.
Niedziela może być codziennie, ale dzisiaj muszę uderzyć jak tsunami.
Tyle mam spraw na głowie ale siedzę pod kościołem,
świadomie naginam czas, żeby poszedł innym torem.
Patrzę w chmury i nigdzie się nie spieszę,
przez chwilę czuję coś co mozna nazwać małym, megakrystalicznym szczęściem.
Ja zasysam ten moment, tak jak wsysa się zielone powietrze,
pieszczę tą chwilę, chcę się jak najgłębiej umieć w nią wedrzeć.
Miec w głowie ten stan i rozmieniać go na wiersze - ja czerwoną kreską to podkreślę.
Nie dotyczą mnie już dzisiaj czasu kleszcze.
Pytam, wołam: Madmajk, gdzie jesteś?

Tyk, tyk, tyk, tyka telefon.
Znam ten ton, maraton niejeden z nia.
Madmike, gdzie jesteś? Monola niesie wieści,
Trzeszczy słuchawa do siedmiu boleści.
Ja czekam na zbawiciela, szczurzy pęd porywa mnie.
Rasta do mnie wtłaczam się w tłok,
robię unik w bok w tramwaju amok myśli po to krok, do tyłu jeden krok.
Ja zastanawiam się, obrazy przetwarzam, pytam : przepuści mnie pan?
Ja tu a nie tam, to wszystko wydaje mi się jak w TV na DVD koncert Milli Vanilli.

Przyspieszony? Na FF w twoim sony?
Co ty mowisz Madmike, czy ty nie stoisz z drugiej strony?

Biją dzwony, Monola się wydziera: Czekam na zbawiciela!
Kolana jej się ugięły, usiadła bo musiała coś przemyśleć.
-No i wiesz co kilka spraw widze teraz bardziej oczywiście.
-No fakt, bo rano było dżdżyście i mgliście.
-A teraz powietrze jest czyste.
-Wiesz co, Mała?
-Muszę Ci coś powiedziec Madmajk.
-Ja tobie tez kochana.

Nie ma pośpiechu w mieście Warszawa.
Ja nie spiesze się tam.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.