---

Już światła ramp
oddały blask orkiestrze
i uwerturą Straussa teatr drżał,
wzruszenie dam
perfumą szło w powietrze,
niejeden pan w monoklu łezkę miał.

Ukradkiem w bok,
z rumieńcem młodej gąski,
spoglądam w głąb czerwonej loży, skąd
płonący wzrok
porucznik Czartogromski
śle ku mym oczom znad wąsika blond.

Porucznik Czartogromski
zachwycał i podniecał,
jak osa w talii wąski,
jak tur szeroki w plecach.
Przymiotem wszakże boskim
dla dam i czystych dziew
to było w Czartogromskim,
że strzelał Czartogromski
z miłości sobie w łeb.

Nie trafiał doń
porucznik kulą śmiałą.
Czy to, że dłoń mu w tym momencie drgła,
czy to, że skroń
być może miał zbyt małą –
on nadal żył i fama o nim szła.

Niejedna z dam
cierpiała znów udrękę,
by chociaż raz był z tego prochu dym.
Liczyła nań,
że pójdzie jej na rękę,
i odmawiała jemu w związku z tym.

Porucznik Czartogromski
zachwycał i podniecał,
jak osa w talii wąski,
jak tur szeroki w plecach.
Przymiotem wszakże boskim
dla dam i czystych dziew
to było w Czartogromskim,
że strzelał Czartogromski
z miłości sobie w łeb.

I dla mnie też
porucznik Czartogromski
z miłości w siebie wycelował strzał,
lecz tylko z wierzb
odstrzelił dwie gałązki
i znowu się ku innej pani miał.

A potem świat
łun okrwawiły blaski,
nie chybiał już porucznik w boju, nie.
Bo sam gdzieś padł
i porucznika gwiazdki
zabłysły tam na niebie - o, te dwie!

Porucznik Czartogromski
zachwycał i podniecał,
jak osa w talii wąski,
jak tur szeroki w plecach.
Do dzisiaj na Powązki
staruszek drepcze tłum
i "och" nad Czartogromskim,
i szloch nad Czartogromskim,
że odmawiały mu.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.