Gdy na ramiączku zwiśnie kostium Twój stylowy Kiedy perukę w białe loki ma się z głowy Gdy włożysz szlafrok, a lignina z wazelina sprawi ze z twarzy twej jaskrawe barwy spłyną Gdy inspicjentka sympatyczna ale smutna powie: Dziękuje Państwu bardzo i do jutra Pomysł na siebie z ciężkiej głowy czas wygrzebać I wyjść dla artystów wyjściem I wtedy trzeba zagrać siebie Czemu na te role wybrzydzasz Czemu tak bardzo się boisz Zagrać siebie W tym teatrze jednego widza Który tworzymy we dwoje Czy iść na żywioł, czy grać intelektualnie Żeby nie skłamać, żeby wypaść naturalnie Grać własnym tekstem, czy na suflerze się oprzeć A gdy się oprzeć, najpierw skąd go wziąć By dobrze zagrać siebie Tak prawdziwie słuchać partnera tak patrzeć w oczy kochane Żeby poczuć ze tu właśnie ze tu i teraz to było dobrze zagrane Nieraz mi pamięć przypomina świtem bladym Te profesorskie teatralne szkolne rady Improwizacja – zagadnienie to nie błahe Najlepsza bywa, gdy wykujesz ja na blachę Tak zwaną naturalność trzeba grać najbardziej Ale ja proszę – ty miej rady te we wzgardzie Bo wiem ze marzysz, ty do dzisiaj marzysz Ostro, że możesz zejść ze sceny i I po prostu zagrać siebie Rolę piękna, rolę szalona Zagrać bez lęku, radośnie Zagrać siebie. Nim kompleksów gąszcz niezmierzony Nagle dookoła wyłoni się Nie myśleć wcale jakiej imać się konwencji Nie doszukiwać motywacji, konsekwencji W słuszność, w jedyność swej koncepcji święcie wierzyć Choć raz, choć raz dziewczyno coś takiego warto przeżyć I zagrać siebie tak powiedzieć tych parę wierszy by on zrozumiał choć trochę ze go kochaszTeksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.
