---

O godzinie dwudziestej, gdzieś w dworca okolicach
siada zawsze przy peronie ta jedna dziewczyna.
na kogo może czekać, przecież wszyscy ją mijają
ludzie z maskami z tektury ciągle w nich się uśmiechają,
snują swoje opowieści rozplatając marzenia
choć pod nimi wyraz twarzy ścięła ostra hipotermia.
Chcieli by żyć wiecznie przecież tyle mają planów
nie mogą pozwolić Bogu dziś już zabrać ich do raju.
Dziewczyna roni łzę widząc ich lekkomyślność,
ona szuka miłości, jasno chce widzieć swoja przyszłość.

Ref:(x2)
Gdy światła blask przycicha gdzieś już,
do życia budzą się wspomnienia z naszych snów.
Jakie kształty przybiorą, zależy od Ciebie
przecież kształtują je Twoje myśli i serce.

Podniosła w końcu głowę i ujrzałem jej wzrok
wszyscy stanęli jak wryci słysząc z ust dziewczyny wyrok.
Zabiliście miłość i każde dobre uczucie
tym kartonowym uśmiechem i zerowym współczuciem.
Przedmiotowym postrzeganiem każdego człowieka
nie widząc że z każdym słowem ich serce bardziej przecieka.
Teraz jest za późno na wasze tłumaczenia
nie odkupicie swoich win, będzie to dla was udręka.

Gdy ziemia się zatrzęsła i zgasnęły świata
na dworcu została pusta peronowa ławka

Ref:(x2)
Gdy światła blask przycicha gdzieś już,
do życia budzą się wspomnienia z naszych snów.
Jakie kształty przybiorą, zależy od Ciebie
przecież kształtują je Twoje myśli i serce.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.