1. Andrzej był człowiekiem ze złotym sygnetem, kwiatem, co żywot swój toczy pod parkietem. W ustach ciągle z petem, klata zdobiona kietem, jechał tak beztrosko, prowadził swoją bete.
A lato było piękne jak rzadko w kraju bywa, gdy łokieć stygł przez szybę i powiewała grzywa, a pot na oczy spływa i myśli się o raju, gdy kokaina w nozdrzach a reszta już na haju.
A lato było piękne i było tak upalne, gdy Andrzej jechał szosą i przypierdolił w palmę. Nie wiele było zbierać gdy ludzie się zebrali, i zaraz na językach, że Andrzej był na fali,
że drań to był jak diabli, aż widać było z twarzy, i teraz pewnie cierpi, bo w piekle już się smaży. „I dobrze" tak mu mówią, „bo Bóg jest sprawiedliwy i każe tych co żywot sprawiali niezjadliwym".
Policja by rozpędzić tą wygadaną paczkę, przywołać do porządku, coś szczeka przez szczekaczkę. Tak zginął drań miejscowy, co nikt po nim nie płakał, co bawił się i chlał, popijał oraz bakał.
Wnet ludzie zapomnieli, ulżyło im tak jakby, że doczekali wreszcie tak jak czekały diabły. Coś czyniąc na znak krzyża, dla grzesznej żywotności, przez Boga ocenianej w czystej sprawiedliwości.
Ref. (x2) Przyszło się Andrzejowi rozstać tak nagle. Wiatr przestał nagle, dąć w jego żagle. Zejście fatalne w te lato upalne. Boskie wyroki są nieobliczalne.
2. Andrzeja wredna dusza patrzyła na to z góry, gdy zaraz po wypadku wznosiła się nad chmury. I stanął tak przed bramą. Przed bramą czekał anioł. Nie wiedział Andrzej, panem ten anioł jest czy panią.
Nie pytał, miał to we krwi tak brzmiała jego nuta. Niewiele myślał, szybko w anioła wjechał z buta, i z niego zdarł ubranie, zamienił swoje na nie, i przebrał się w nie szybko i stanął w rajskiej bramie.
Do raju pewnym krokiem wszedł patrząc, co jest grane. Nie zdradzić się, a wszystko ma wnet poukładane. Gdzieś trzeba się zaczepić i zebrać jakieś dane - jak w raju się poruszać. Te drogi mu nieznane.
W anielskim stroju znalazł pęk kluczy i papiery, adresy, uprawnienia, że prawy jest i szczery. Rozejrzał się i ruszył. Cóż trzeba było więcej? „Tu miejsce jest me odtąd" tak Andrzej zatarł ręce.
Ref. (x2) Przyszło się Andrzejowi rozstać tak nagle. Wiatr przestał nagle, dąć w jego żagle. Zejście fatalne w te lato upalne. Boskie wyroki są nieobliczalne.
3. Anioła odnaleźli pod bramą w stroju ziemskim, co zmylił ich, że nie jest szlachetnym i niebieskim. A ziemskie winy znali Andrzeja już od dawna, bo w niebie biurokracja jest nadzwyczaj sprawna.
Miał w piekle swoje miejsce, gdzie grzała jemu smoła, gdzie grzechów miał żałować, o przebaczenie wołać. Tam zamiast niego, anioł tłumaczyć chce pomyłkę, lecz zmyli go milczeniem i odwrócili tyłkiem.
W tym czasie Andrzej chyłkiem pomykał przez ogrody, Napawał się swym rajem, co będzie wiecznie młody. Tak bujał się beztrosko aż do samego rana, aż złapał go ktoś mówiąc „Masz zgłosić się do pana".
Chcąc dalej iść za ciosem, nie zdradzić się że wrogiem, po chwili pewien siebie już stal przed samym Bogiem. Bóg mówi „Obserwuję twą pracę tu z mozołem. Doceniam i w nagrodę mianuję archaniołem.
Też dom dostaniesz lepszy i nowsze samochody, i kredyt nieskończony, to w formie mej nagrody. Bądź dalej tak cnotliwy jak byłeś do tej pory, i odejdź w pokoju, niech czerpią z Ciebie wzory"
Tu koniec tej historii. Morału szukaj teraz, że czasem się udaje i nie udaje nieraz. A anioł stał się duszą zszarganą z piekła rodem, a Andrzej wzorem cnót, jedzie nowym samochodem.Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.
