Żył raz sobie Cygan Wasyl,
Co na skrzypkach cudnie grał,
Młody był i tęsknie patrzył,
Jakiś smutek w oczach miał.

W kapeluszu zawsze chodził,
Czy to lato, czy to mróz,
Wino pił, fajeczkę kurzył,
W czarną brodę łowił kurz.

Znał go Sopot i Warszawa,
No i Kraków znał go też,
W dzień przy promenadzie stawał
I zarabiał grą na chleb.

Wiele go kochało kobiet
Zachwyconych jego grą,
Lecz on nie folgował sobie,
Bo o lubej myślał wciąż.

Pragnął pojąć ją za żonę,
Choć jak parias biednie żył.
Ona łzy roniła słone,
Bo on z innej kasty był.

Gdy w taborze wszyscy spali
I o namiot stukał deszcz,
Wasyl lubą objął w talii
I na koniu uwiózł hen.

I tak porwał Wasyl dziewczę,
By przyspieszyć rzeczy bieg,
Teraz go rodzina zechce,
Bo ten zwyczaj święty jest.

Żyją razem, nie próżnują,
Ona śpiewa, a on gra,
Ludzie grosza nie żałują,
A ich miłość wdzięk swój ma.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.