Stało lato w kwiatach na łące,
Wietrzyk muskał czupryny traw.
W złotych butach od rzeki szło słońce,
Z nieba lał się jak z cebra żar.

W cieniu brzozy siedziałam przy tobie,
Ty tak czule mówiłeś mi coś.
Miałam wianek z kwiatów na głowie,
A zza łozin wyglądał nasz los.

W oczach miał chyba ironii nutkę,
Nawet trochę pod wąsem się śmiał.
Potem spojrzał raz jeszcze ze smutkiem,
Czyżby wiedział coś więcej niż ja.

Musiał wiedzieć o życiu zbyt wiele,
Bo po latach sprawdziło się to,
Że z miłości zostaje niewiele,
Tylko gorycz i pustka i złość.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.