---

Pamiętam małe, białe
miasto w ostrym świetle dnia,
południe puste i wypalone
słońcem aż do dna.
Leniwy czas
w uliczkę tę
wprowadził nas.

Kafejka i chłodne wino,
które krąży z rąk do rąk,
w kwadracie cienia, w cichym natchnieniu
trwał taneczny krąg.
Południa czas
połączył nas
ostatni raz.

Zorba i ty —
wszystko w pustkę odpłynęło.
Wino i ty —
to, co było, już minęło.
Zorba i ty —
słońce miłość wypaliło
na wspomnienia pył.

Zorba i ty —
jeszcze w sercu rytm południa.
Wino i ty —
znikła gdzieś nadzieja złudna.
Zorba i ty —
to już nasze pożegnanie,
czas „żegnaj mi”.

Za oknem piach mazowiecki,
sosna krzywa, smukły świerk,
powoli dnia już ubywa,
już niedługo pierwszy śnieg.
Zwyczajny czas
nie pierwszy raz
odmienił nas.

W powodzi zdarzeń odpływa
coraz dalej tamten dzień,
wśród nowych marzeń pozostał
jednak twojej twarzy cień.
By raz po raz,
choć płynie czas,
znów złączyć nas.

Zorba i ty —
wszystko w pustkę odpłynęło.
Wino i ty —
to, co było, już minęło.
Zorba i ty —
słońce miłość wypaliło
na wspomnienia pył.

Zorba i ty —
jeszcze w sercu rytm południa.
Wino i ty —
znikła gdzieś nadzieja złudna.
Zorba i ty —
to już nasze pożegnanie,
czas „żegnaj mi”.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.