---

Zmywam dzień i noc
szklanki w budzie tej,
mam harówy moc,
marzeń trochę mniej.
I w tym podłym tle
hotelowych ścian
te sylwetki dwie
wciąż przed sobą mam.

Nie wiedział nikt, skąd
przybyli w tym dniu,
prosili o kąt,
by kochać się tu.
W ich oczach był blask,
był pośpiech i głód.
I los im swych łask
udzielił w tym dniu.

Patrzyli w zachwycie
na marny pokoik,
nim przeszli przez próg,
nim przeszli przez próg.

W ich oczach był blask,
był pośpiech i głód.
Czy na mnie tak ktoś
popatrzeć by mógł?
I zazdrość, i złość
mnie żarła, psia krew,
gdy myłam to szkło
oparta o zlew.

Zmywam dzień i noc
szklanki w budzie tej,
mam harówy moc,
marzeń trochę mniej.
I w tym podłym tle,
i w tych ścianach złych
dzień wspominam, gdy
znaleziono ich.

Nie wiedział nikt, skąd
przybyli w tym dniu,
prosili o kąt,
by kochać się tu.
W ich oczach był wciąż
ten pośpiech i głód
i sami swój los
wybrali w tym dniu.

Patrzyłam stężała,
jak martwe ich ciała
niesiono przez próg,
niesiono przez próg.

W ich oczach był wciąż
ten pośpiech i głód.
Czy na mnie tak ktoś
popatrzeć by mógł?
I w sercu na dnie
ścisnęło się coś.
A zresztą, psia krew,
roboty mam dość!

Zmywam dzień i noc
szklanki w budzie tej,
mam harówy moc,
marzeń trochę mniej.
I w tym podłym tle,
głupim aż do łez,
ten sam pokój wciąż
do wynajęcia jest.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.