Struchlała dusza
Z powłoką marną związana
Niemocny to węzeł, a cienka nić
Szarpie się, wyje, ulecieć by chciała
Bo gdyby została zaczęłaby gnić
Patrzy ze smutkiem na ciało
Co jej więzieniem było
Przez kilka chwil
Zwodziło, kłamało, drogi szukało
Po sobie zostawiło gorzkie łzy
Nic czego chciało
Nigdy się nie stało
Zawsze się myliło
Labirynt świadomości
W którym cierpisz katusze
By móc go opuścić
Trzeba wypuścić duszę
Niebyt zmyślony
Byt zmylony
Niebyt zmylony
Byt zmyślony
Trumną życie, prochem ciało
Grobem jest ten świat
Zawsze słabo, zawsze mało
Z goryczą pod wiatr
Zrodzony bez celu - odejdzie tak samo
Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa. |
|
