---

Pewien bardzo zacny pan,
co karmelki miał dla dam,
z tą słodyczą — co za pech — został sam.
Aż się nagle zdarzył cud,
gość zakupił sztuczny miód,
ulubieńcem stał się pań.

Lecz nie poszedł wprost za ciosem w miodu szał,
za nic miał zrządzenie losu, za nic miał.
To zbyt sztuczne, niezbyt huczne, zwykły kit.
Sztucznym miodem nic nie zdziała nikt.

A ja, niestety, mam
jedynie ten bakelitowy kwiat.
Że ludzie będą się śmiać —
nie na wszystkim wszak muszą się znać.

Ja wiem, że kwiatek ten
spłynie miodem na twe serce niczym jazz.
I śmiać się będziesz do łez,
że to sztuczne, niezbyt huczne, że nie bez.

Z wyższych sfer wytworna pani,
rodem z katalogu mód,
rzekła: — Ja nie zmienię za nic swoich cnót.
Jeśli diamentowa łezka,
to prawdziwa, a nie czeska.
W imitacji razi bród.

I zrobiła swoich futer zgrabny spis,
autentyczną szyję tulił srebrny lis.
Zaśpiewała, jak umiała,
może trochę fałszowała,
autentycznie,
nie lirycznie,
i nic...

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.