Na zamkowej posadzce, zdobnej w pawimenty,
W pozie zrezygnowanej i nad wyraz smutnej
Lutnista z Siedmiogrodu, imć Berwark Walenty,
Trącił niedbale dłonią struny swojej lutniej.

Nikogo nie ucieszył tym i nie zadziwił,
Zygmunt August na tronie był zaśnięcia bliski,
A jego nowa żona, Barbara Radziwiłł,
Oglądała w lusterku liczne już wypryski.

Błazen Zyzio, co właśnie nastał po Stańczyku,
Opowiadał dowcipy bardzo niskiej klasy,
A w ponurej komnaty najdalszym kąciku
Wredna teściowa Bona łatała arrasy

Jedną ręką, zaś drugą precyzyjnie nader
Italskie słodkie wino mieszała w pucharze,
Wsypawszy tam uprzednio trujący kumader,
Bo chciała zrobić kuku synowej Barbarze.

Dojrzał to wierny pazik, uczuł litość dla niej,
Więc lawirując zręcznie w sennych dworzan tłumie,
Szepnął Barbarze w ucho: - Chcą cię otruć pani!
Zaś Barbara mrugnęła na znak, że rozumie...

Zaś kiedy jej podano kielich pełen jadu,
Wspomniała swoją przeszłość rozpustną, a potem
Przyszłość z drętwotą dworskich balów i obiadów,
I wychyliła napój z wytwornym bulgotem,

I spadła na posadzkę wśród szlochania ludu,
A król przygadał Bonie: - Fe, nieładnie, matko!
Ot, jakie rzeczy ludzie wyczyniają z nudów,
A my się wciąż dziwimy naszym nastolatkom...

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.