Trochę pieszo, trochę autobusem
Podróżują rezun z rezusem.
Rezun kiedyś urządzał rzezie,
A dziś siwe nitki ma w plerezie.

Rezus kiedyś miał własne stado,
A dziś tylko uśmiecha się blado.
Czasem siądą u przydrożnej sosny,
Wzrok ich smutny, a widok żałosny.

Wspomni rezun rodzinne porohy
I łzy zaraz mu lecą jak grochy.
Duma rezus o kongijskich wierchach,
Aż mu żywiej krąży we krwi czynnik Rh..

Myśli rezun, że już nie ten sezon,
I opuszcza rezuna rezon.
Kombinuje osowiały rezus,
Że już nie jest wśród rezusów krezus...

Noc nadchodzi... limfatyczna łuna
Zimnym światłem oblewa rezuna.
W nieprzytulnym cieniu kaktusa
Mętnym blaskiem lśnią oczy rezusa.

Szepcze wietrzyk, poruszając petunie:
- Nie rezonuj, rezerwisto-rezunie,
Nie dla ciebie śniadanka u Loursa,
Nie dla twego rezusa resursa!

Dobry Boże, przyślij jakieś auto,
Niech zabierze kozaka z tą małpą,
Wszyscy wiemy, jakie mają plusy
I rezuny stare, i rezusy.

Niech nie siedzą przy polnej drodze
Zasłużeni i zmęczeni srodze,
Daj im chatę, szkło i ananas,
A to miejsce nich się zwolni. Dla nas.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.