Taka mnie smutna myśl gryzie
I taka wewnętrzna opinia,
Że kiedyś ze mnie wylizie
Paskudna i wredna świnia.

Zszargam nazwisko i duszę,
Stracę posadę w biurze,
Ale ześwinić się muszę,
To tkwi już w mojej naturze.

Ach, bić mnie, walić do świtu,
Pałką, gazrurką, pocięglem:
Nie budzą we mnie zachwytu
Rysunki Piórkiem i Węglem.

Podziwia Zina rodzina:
Babcia, i szwagier, i wujo.
Ja - nie podziwiam Zina,
Więc chyba muszę być szują?

Sąsiadka z zachwytu się zwija,
Gucio przestaje pić czystą,
A mnie to jakoś omija...
Czyżbym był syjonistą?

Znajomi stukają się w czoła,
Opuszcza mnie resztka ferajny...
Jakże wyjaśnić im zdołam,
Że Zin jest dla mnie zbyt fajny?

Że każdy rysunek śliczny,
Że tempo roboty obłędne,
Sam autor - patriotyczny,
A to, co mówi - bezbłędne.

Ja jestem człowiek przeciętny,
Mam sferę marzeń osobną -
Jakieś tęsknoty mętne,
Zęby mistrz kiedyś się rąbnął...

Ach, padłbym z radości trupem,
Gdybyż się kiedyś ciut ciachnął
I zamiast starą chałupę -
Do rymu niechcący coś machnął.

A potem w telewizorze
By zaklął lub kopnął co w złości...
Ach, panie profesorze!
Taż ja bym dał na mszę z radości!

...dziś mnie rzuciła dziewczyna,
A wczoraj pies uciekł ode mnie...
Hej, chciałbym pokochać Zina -
Nie mogę... Ech, bydlę ze mnie...

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.