Raz w jednym instytucie, poważny naukowiec
Obdarzony naturą odkrywczą i zadziorną,
Usiłował wyhodować nową rasę owiec,
Bardziej od innych odporną.

Na ukąszenie okolicznych wilków.
Wpierw krzyżował biedne owce z jeżem.
I rzeczywiście - po latach kilku
Osiągnął wymarzone zwierzę,

Atoli sukces nie był całkowicie pełny,
Bo owe owco-jeże i jeżo-barany
Nie dawały tradycyjnej wełny
Tylko igłowe dywany,

Choć z drugiej strony można mówić o rekordzie,
Bo wilk, ugryzłszy to-to z przodu lub od zadu
Uciekał wyjąc, z kolcem w poranionej mordzie
i wolał się wyrzec obiadu.

Długo myślał uczony, oczy wzniósłszy w górę,
Aż wpadł ponownie w bardzo twórczy zapał
I skrzyżował najbliższą owieczkę z kocurem.
Przy czym ten kocur mocno go podrapał.

Zaś po kilku tygodniach na okoliczne płoty
Powyłaziły dziwne, kosmate figury
W naukowym języku zwane owco-koty,
Które dawały mleko, lecz miały pazury,

I gdy wilki wypadły z prawa albo lewa
I myślały, że złapią taką jedną kozę,
To guzik! Cały kierdel uciekał na drzewa,
Zaś baca wiał do knajpy z okrzykiem: -
Ło boze!!!!

Że jednak owce gryzły przy próbie strzyżenia
I za myszami czasem właziły do dziury,
Szef kazał w dalszym ciągu robić doświadczenia
Temu naukowcowi, któren stał ponury,

I ze złości wziął za łapy najbliższą kozicę
I jak przytenteguje nią szefa po krzyżu!
... bo ostatecznie wszystko ma swoje granice....

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.