Król Edmund kazał w trąby dąć
Na znak i pogotowie,
Bowiem do brzegów Anglii skądś
Przybili Wikingowie.

A widok ich był straszny, acz
Nie brakło mu uroku:
Na burtach statków rzędy tarcz,
Na dziobach - głowy smoków.

I zaraz rosły, płowy lud
Sypnął się z wąskich łodzi -
Syn Swena, Kanut w bój ich wiódł,
Szesnastoletni młodzik.

W obronie zaś angielskich pól
Stanął jak dąb wysoki,
Syn Ethelreda, młody król,
Edmund Żelazoboki,

Straszliwa się zaczęła rzeź,
Rzężenia i charkoty,
I taka była bitwy treść,
Lecz jakiż był jej motyw?

Jaki był rzezi cel i sens
I jaki był rezultat
Wysiłków, zwycięstw, łez i klęsk
Edmunda i Kanuta?

Tysiąc szesnasty wówczas rok
Trwał, naszej smutnej ery,
Więc dawno okrył czas i mrok
Poległe bohatery,

Lecz związek przyczynowy trwa
Choć wiek dwudziesty nastał -
Ludność jaśniejszą cerę ma
W podbitych wówczas hrabstwach

I oczu błękitniejszy ton
I włos jak zboże w lipcu,
I po to był potrzebny zgon
Obrońców i zdobywców.

Za twoją policzkową kość,
ZA smagłą twarz, lub bladą,
Gdzieś kiedyś w dziejach jakiś gość
Miał poderżnięte gardło.

Więc twa odrębność i twój styl
Tkwią korzeniami w trumnie,
Choć wilka nie pożera wilk,
Choć człowiek, to brzmi dumnie.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.