---

Marynarz Maksymilian Faja
Na koi siadł w kajucie swej,
Już bryzgi wody na bulajach
Świadczą, że statek ruszył w rejs.
Marynarz Faja Maksymilian
Cygaro ssie i patrzy w sufit,
Coś tam wspomina, coś przeklina
I płacze, płacze jak głupi.

To było rude i chude
Stworzenie portowe,
Lubiło białą wódę
A ciuchy fioletowe.
Gdzie tam fiolety
Do rudych włosów,
Jak kastaniety
Do bigosu.
Opalona była na brązowo,
Na rudo, na fioletowo,
Ruda chuda i fioletowa,
Więc marynarz wziął i zwariował.
Już nie kusi go Hamburg i Londyn,
Już nie musi mieć dużych blondyn,
Taki był mocny,
Taki miał luz,
A tu chuda, a tu ruda,
A tu ruda chuda blues.
Aż po miesiącu czy po roku
Przebywszy mnóstwo mil i burz
Statek ponownie wszedł do portu,
Ale tej rudej nie ma już,
Podobno zwiała z jakimś szejkiem,
A drudzy mówią, że to z Czechem.
Więc nie wiadomo, z szejkiem czy Szwejkiem.
A może ze szpiegiem lub Szwedem?
Nie kochaj rudych i chudych,
Panie Boże broń cię,
Płyń lepiej na Bermudy,
Utop się w Trójkącie.
Jak ktoś do rudych włosów
Nosi ciuchy fiolet,
Najlepszy na to sposób -
Pistolet.

...ale ona była na brązowo
Opalona, na fioletowo,
Ruda chuda i fioletowa,
Chyba każdy by dla niej zwariował,
Zwłaszcza oczy miała takie jasne
I sukienki jakieś takie ciasne.
Co tam New York,
Co tam Santa Cruz,
Tylko chuda, tylko ruda,
Tylko ruda chuda blues.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.