Była sobie raz harmonia partyzancka,
z batalionem przeżywała wszystkie dni,
wędrowała i śpiewała,
melodiami otulała,
kiedy chłopcy nie szczędzili swoich sił.

Czasem nocą przy ognisku wspominała
pierwszą miłość, pierwszą radość, pierwsze łzy,
to wzruszała i płakała,
to odwagi dodawała,
gdy na akcję partyzanci przez wieś szli.

Gdzie ta harmonia batalionowa,
co wędrowała w bezdomny czas?
Niemodna dzisiaj pieśń Jędrusiowa,
ale wciąż jeszcze jest pośród nas…

Ta harmonia partyzancka wędrująca
tęsknotami omotała serca nam
i szeptała wieczorami,
że zwycięstwo będzie z nami,
i mówiła: „Hej, żołnierze, dla was gram!”.

Kochaliśmy ją tu wszyscy, bo śpiewała,
bo śpiewała na złych drogach pełnych burz,
choć w żołnierskim szła mundurze,
to przy boku miała różę,
miała różę najczerwieńszą z wszystkich róż.

Gdzie ta harmonia batalionowa,
co wędrowała w bezdomny czas?
Niemodna dzisiaj pieśń Jędrusiowa,
ale wciąż jeszcze jest pośród nas…

Aż zginęła nam w potyczce roztrzaskana,
kiedy właśnie do ataku oddział szedł,
gdzieś nad lasu padła brzegiem,
kiedy świat się bielił śniegiem,
i ją także w tę noc przykrył biały śnieg.

Już tak wiele przeszło wiosen i jesieni
i tak bardzo się odmienił stary świat,
ale nocą, gdy zimowy
świeci księżyc złotogłowy,
gra harmonia partyzancka tamtych lat.

Ech, ty, harmonio batalionowa,
co wędrowałaś w wojenne dni!
Niemodna dzisiaj pieśń Jędrusiowa,
lecz echem w lasach wciąż jeszcze brzmi…

Słuchają ludzie, zdziwieni stają,
co im tak nocą po polach gra…
To są wspomnienia, które wracają,
to jest harmonio, melodia twa!

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.