Przyszła raz do mnie z rozczochranym włosem,
Rączęta mając ziemią zawalane;
Spojrzeniem rzekła i anielskim głosem:
„Czy widzisz teraz we mnie ukochanę?”.

A duch mój czuwał nad wdzięku Chaosem,
Patrzyłem jako Fidias na Dyjanę,
Gdy kamień pierś jej obejmał i biodro,
Lub w psalmów karty, które dzieci podrą…

Niech się poza me piersi nie uroni
Pamięć dnia, odkąd jej nie oglądałem:
Tylko cyprysów ciemność, woń lewkonii
I płaskość ziemi… gdzie samotny stałem.

[2x:]
W słońcu bezczelne półśmiechy ironii,
Tryumfujące nad mym ideałem.
Niebo wolałbym rozhukane grzmotem
Niźli słoneczność dni idących potem.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.