---

Mówisz mi: „ty konserwatysto,
Nie patrz do tyłu, ale w przyszłość,
Dwudziesty pierwszy witaj wiek,
Bo całą resztę przykrył śnieg”,
A ja się staram i nie mogę,
Przed sobą pustą widzę drogę,
Na której wiatr przegania pył,
I jak kto głupi patrzę w tył.

Bo to, co było, choćby nawet złe,
Mruczy jak kocur na kolanach,
A to, co będzie, kładką jest we mgle
I kartką, co niezapisana.
Bo to, co było, oswojone już,
Do miejsca się przyzwyczaiło,
A to, co będzie, zetnie lęku mróz,
Zanim się stanie tym, co było.

Mówisz mi: „światem rządzą młodzi,
Ich dzień wczorajszy nie obchodzi,
Bo na cholerę im ten świat,
Którego w internecie brak”
I tak się dziwisz, że nie patrzę
Wciąż na tę scenę tak jak w teatrze,
Tylko za siebie zerkam znów
I coraz mniej trzeba słów.

Bo to, co było, choćby nawet złe,
Mruczy jak kocur na kolanach,
A to, co będzie, kładką jest we mgle
I kartką, co niezapisana.
Bo to, co było, oswojone już,
Do miejsca się przyzwyczaiło,
A to, co będzie, zetnie lęku mróz,
Zanim się stanie tym, co było.

Pytasz, malując swe paznokcie,
Dlaczego ciągle stoję w oknie,
Gdy w telewizji serial trwa,
Zagubionego szukam dnia.
A mnie naprawdę nie jest smutno,
Chociaż w świetlane wątpię jutro.
Czy to naprawdę dziwna rzecz,
Że lubię sobie spojrzeć wstecz?

Bo to, co było, choćby nawet złe,
Mruczy jak kocur na kolanach,
A to, co będzie, kładką jest we mgle
I kartką, co niezapisana.
Bo to, co było, oswojone już,
Do miejsca się przyzwyczaiło,
A to, co będzie, zetnie lęku mróz,
Zanim się stanie tym, co było,
Tym, co było.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.