Oni pierwsi z nas,
Przed milionem lat,
Gdy się rodził świat,
Wyprzedzili czas,
Na nieznany ląd,
Gnał ich morski prąd,
Choć dokuczał głód i strach,
Nie rzucali słów na wiatr.
Choć czasami los z nich drwił,
Nie tracili chwil,
Nie szczędzili sił.

Pierwsi byli tam,
Gdzie północy szkwał,
Rzeźbił cienie skał,
Jak u raju bram,
Witał ich zza chmur,
Dziki ptaków chór,
Choć po nocach złych snów noc,
Nie truchlała w nich ta moc,
Przez ocean wśród fal wciąż w dal.

Oni pierwsi z nas,
Bez wygodnych map,
Wyznaczali szlak,
Kompas mieli z gwiazd,
Żagiel, ster i kil,
Cel wskazywał im,
Lasu schron i nieba dach,
Był jak dom, co wracał w snach,
Jedna ich budziła myśl,
Żeby już od dziś znów przed siebie iść.

Pierwsi byli tam,
Gdzie najwyższy szczyt,
Gdzie nie dotarł nikt.
Z niebem sam na sam,
Tam, gdzie lód i śnieg,
Nad głowami drzew,
Przez wąwozy lat i dni,
Niestrudzeni ciągle szli,
By wędrówki swej plan dać nam.

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.