Ryś z liszką niegdy się gadał
Ślachectwem się jej przekładał
Jakom ja cudnej rodziny
Ukazują me pstrociny
Liszka rzecze bardzo błądzisz
Iż się z skóry cudnym sądzisz
Bo gdy z ciebie sierść opłynie
Wszystko twe ślachectwo zginie
Jać em tedy ślachetniejsza
I więcej nad cię cudniejsza
Iż o cudną sierść mało dbam
W rozumie cudności pokładam
Nietrwałe ć zwierzchnie okrasy
Wszystki się mienią za czasy
Alęć to prawie szlachetny
Który w sobie rozum ma cny
Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa. | 