Nie ma gdzie uciec, by słyszeć własne myśli
wszędzie zgiełk dotrze - uparcie się wwierci.
Uciekłem z miasta i tu za mną przyszli
brydżyści ziejący szlemami - groźniejsi od śmierci.
Co noc chrapliwy gramofon słowikom urąga -
co wieczór radio nienawiść w parku nieci -
od świtu śpiew fałszywy po łąkach się błąka
a pod nogami dzieci... tysiące... milion dzieci
Bo dzieci mają swoje najważniejsze sprawy
które zmierzch dopiero w klatki domów wygna.
Księżyc w okna puka... natrętny... ciekawy...
jaśminowa za oknem czai się maligna...
Las upity mocnym księżycowym światłem
kołysze się, bredzi - swawolny pijany -
wzywa śród nocy ptactwo - psy i dziatwę
i płoszy zlęknione szepty zakochanych...
A ja tu w środku w rozgwarze, w rozjęku -
w wołaniu - płaczu - śpiewie - trącony rozmową
zaczepiany kwileniem - dysonansem dźwięków
daremnie szukam zagubione słowo...
Ziemia dygoce - pod niebem skwarny sierpień
za ścianą chrobot - za oknem jabłoń dyszy
i piszę list do ciebie... że źle mi, że cierpię...
szukając własnej myśli w poszarpanej ciszy...
Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa. |
|
