---

O bladym świcie w twórczych mękach
kolejna rodzi się piosenka,
wśród tytoniowych dymu smug
stuka maszyna stuku-puk.

Autor z natchnienia błyskiem w oku
po domu snuje się w szlafroku,
czasami siorbnie kawy łyk,
w kąt rzuci papierzysków plik.

Po kątach się rozgląda wzrokiem złym,
gdzie mu się skrył kolejny męski rym.
Aż wreszcie znalazł go i wie,
jak ma piosenka kończyć się.
I wtedy co on robi? Wtedy budzi mnie!

I kto, zbudzony w środku snu,
pochwalić musi go co tchu?
Żona autora, żona autora!
Kto, półprzytomny, sądzić ma
czy się nadaje pointa ta?
Żona autora? Żona autora!

Kto wysłuchuje, że jest głąb
i że się nie zna ani w ząb
na metaforach, na metaforach?
Kto, do poduszki tuląc twarz,
słyszy: „Zmieniłem, rację masz!”?
Żona autora!

Kto, w siwy mróz czy skwarny sierpień,
jest powiernikiem twórczych cierpień?
Kogo, choć głowę kryje w koc,
czeka kolejna biała noc?

Kto rano po twarożek gania,
żeby nie cierpiał bez śniadania,
by dobry humor miał i luz
kapryśny nasz wybraniec muz?

Kto właśnie zamiar miał kolory prać,
a słyszy: „Żono, siadaj tu i radź!
Bo to, rozumiesz, bo to, wiesz,
nieźle by śpiewał Adam Zwierz,
lecz i Waldemar Kocoń też, i inni też”?

Na drutach serdak robi, by
mąż nie marzł w plecki w chłodne dni,
żona autora, żona autora.
Zszywa podarty sweter beż,
podarte nerwy zszywa też
żona autora, żona autora.

A jeśli czasem trafi się,
że sama coś odśpiewać chce,
to wyznać pora, to wyznać pora,
że darmo prosić będzie wciąż –
napisze każdy, lecz nie mąż
żonie autora!

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.