---

Niech na minutę,
chociaż na minutę
wreszcie skruszę twoją butę!

Przez minutę
czyń pokutę,
każde słowo jak szpicrutę
przez minutę
będę wrażać prosto w serce twe,
w to serce, które dotąd ani drgnie,
bo miara wreszcie się przebrała.

Przez minutę,
przez minutę
twą cykutę, twą cykutę,
twą cykutę
dam ci pić do dna,
bo nazbyt długo już to wszystko trwa,
bo wreszcie w sobie się zebrałam.

Kurze pościerałam, włosy odkręciłam,
rzęsy przykleiłam, służbę odprawiłam,
zawsze mnie słuchałeś,
wciąż potakiwałeś,
więc minutę jeszcze słuchaj mnie…

Zacznę od początku:
już gdy byłam w Lądku,
w borowiny wrzątku
szeptał głos rozsądku,
że na widokówkach
czułe twoje słówka
tylko oczy mydlą mi.

Znam cię jak złe ziele,
więc nie myśląc wiele,
przerwałam kąpiele
i w którąś niedzielę
całkiem niespodzianie
wpadłam tu, mój panie,
przed drugim śniadaniem
i cóż widzę, cóż?

Na pianinie Starka,
wino marki Warka,
klatka bez kanarka,
w kącie jakaś parka,
meble bez pokrowca,
ktoś gra w salonowca -
to kabaret „Owca” czy mój dom?

Daruj mi zbyt ostry ton,
lecz swe szmatki spakuj i won,
i wonczas będziesz mógł się śmiać,
lecz kto inny już walca dla mnie będzie grać…

A ja wtedy przez minutę
wspomnę może twoje oczy mgłą zasnute
i zamarzę, żebyś spojrzał jak pacholę nieobute,
przez minutę, przez minutę
żebyś przy mnie był
i tulił, tulił, tulił z całych sił.

I żeby parkiet się nie świecił,
parkiet się nie świecił —
a my tak jak dzieci,
sreber nikt nie czyścił —
a my jak artyści,
aż do rana bania,
wiedeńskie śniadania,
sety dwie do szklanki, ech!

Co ja mówię, Boże,
ktoś usłyszeć może,
to wszystko przez niego,
ale dosyć tego,
takie przyszły czasy,
że dziś tracą klasę
nawet wielkie damy, tak jak ja.

Czas się w sobie zebrać,
polerować srebra,
nastawić Chopina,
poznać dżentelmena,
który to zrozumie
i docenić umie
mnie — ostatnią z wielkich dam!

---

Teksty umieszczone na naszej stronie są własnością wytwórni, wykonawców, osób mających do nich prawa.